Adulthood

Kiedy wiemy, że jesteśmy dorośli? Albo najpierw – kiedy wiemy, że zaczynamy dojrzewać? Tak, tak. Ja znam tą historię o buncie, dojrzewaniu „płciowym”… Ale skupmy się na tym takim „dorosłym zachowaniu” – i nie mam na myśli od razu bycia odpowiedzialnym za czyjeś życie czy wychowywaniu trójki dzieci…

Ja wiem, kiedy zaczynałam „bycie dorosłą”. Pamiętam jak byłam mała i chciałam koniecznie zachowywać się tak, jak moja mama: nosić obcasy, malować się… Mama jednak nie pozwala mi na to – czasem mogłam pobawić się tak w domu (mam kilka bardzo upokarzających zdjęć z tamtego okresu). Ale pamiętam też, że chciałam ZAPRASZAĆ KOLEŻANKI NA KAWĘ. Chciałam pić z nimi kawę i rozmawiać. Tylko. I kiedyś zaprosiłam moją koleżankę Olę. Oczywiście nie piłyśmy kawy, tylko herbatę, babcia dała nam ciasteczka, a my usiadłyśmy w pokoju i zaczęłyśmy ROZMAWIAĆ. Ta nasza rozmowa trwała może z dwie minutki, bo zaraz zaczęłyśmy bawić się lalkami. Wtedy wiedziałam, że to jeszcze nie jest TO – dotarło do mnie, że nie jestem jeszcze gotowa na siedzenie przy kawie i rozmawianie… Teraz – jest to moja ulubiona czynność. Lubię (jak Monika Richardson w reklamie) usiąść i porozmawiać przy dobrej kawie. (Dobra kawa to nawet zwykła rozpuszczalna kawa z biedronki – nie znam się na kawach, po prostu uwielbiam ich smak.)

Druga rzecz – pamiętam jak wpisywałam się komuś do Złotych Myśli. Pytanie nr 178 brzmiało – czy lubisz słuchać muzyki? Kto NIE lubi słuchać muzyki?! Hm… ale słuchać muzyki w taki sposób, że siedzisz w fotelu i nie robisz nic innego tylko masz słuchawki w uszach i mp3 w ręce (wtedy to discmana) i słuchasz. Próbowałam tak zrobić – włączyłam muzykę (pewnie z walkmana) i usiadłam. Nie dało się wytrzymać! Tak mnie to nudziło, że poszłam z tym moim nieszczęsnym walkmanem na dwór, przejść się, zaraz spotkałam moje koleżanki i zaczęłam się z nimi bawić… I to był koniec mojego słuchania muzyki. Z kolei teraz mogę właśnie nałożyć słuchawki na uszy i myśleć… albo nie myśleć…

moja kuzynka

Po takim małych rzeczach, czynnościach wiemy, że zmieniamy się. Że dojrzewamy i może nawet stajemy się doroślejsi. Że wystarczą nam inne rzeczy do „zabawy”. Nie musimy biegać po podwórku i krzyczeć. Ale ja właśnie CHCIAŁABYM biegać po podwórku i krzyczeć, i spędzać całe dnie na drzewie czy na trzepaku.

Ale teraz musi mi wystarczyć kawa…

Przecież jestem dorosła. 

Magic space

Tytuł wszystko wyjaśnia. Tym, którzy są wiecznymi marzycielami, artystami, są zakochani ze wzajemnością, lub noszą w sobie duszę dziecka. Tymi, dla których „czucie i wiara przemawiają silniej niż mędrca szkiełko i oko”. Z kolei dla tych, którzy czytając to (? są tacy ?) patrzą ze zdziwieniem w ekran i może nawet komentują – ona nie jest normalna = to poetka – termin "magiczna przestrzeń" nie znaczy nic. Tej drugiej grupie postaram się wytłumaczyć to, jak najlepiej potrafię. Postaram się wyrazić jak najmniej literacko.

Magiczna przestrzeń – miejsce.

Hm… inaczej…

Magiczna przestrzeń – miejsce, w którym czujesz się swobodnie.

Nie. Swobodnie można się czuć w sklepie z ciuchami.

Magiczna przestrzeń – naturalne miejsce, w którym czujesz się swobodnie.

Swobodnie? Że można rozebrać się i biegać nago po łące?

Magiczna przestrzeń to takie miejsce, w którym czujesz się wyjątkowo, które sprawia, że odrywasz się od rzeczywistości, czujesz przyjemne, delikatne ukłucie w żołądku i doświadczasz tego miejsca każdym zmysłem.

No mniej literacko w moim przypadku, nie dało się tego opisać.

Marzysz o tym miejscu, czujesz jego zapach, dotykasz powietrza w tej magicznej przestrzeni, słyszysz to miejsce, smakujesz je i widzisz – widzisz je oczami (duszy). Tęsknisz za nim, wracasz do niego w marzeniach, relaksujesz się myśląc o nim, ale jednocześnie pobudza Cię ono do działania.

Zastanów się – na pewno znasz takie miejsce…?

Las Caletillas – całe miasteczko. Bez zbyt wielu turystów, z lokalną społecznością i oceanem uderzającym o wybrzeże, na którym stoi Twój mały biały domek.

Pole koło gospodarstwa mojego wujka. Nie wygląda jak pole ze znanych filmów – piękne zabudowania gospodarskie, krówki na łące i mieszkanki noszące kolorowe chusty. Ale mam tu złote kłosy, błękitne niebo i drogę, przez którą przejeżdża tylko kilka samochodów na godzinę.

Staw (raczej powinnam powiedzieć – zbiornik przeciwpożarowy) niedaleko mojego rodzinnego domu. Nierówny teren, wilgotne powietrze, gęsty las.

Moich magicznych miejsc jest jeszcze więcej, ale pozwólmy im rozwijać się spokojnie w mojej wyobraźni…